Die eerste september blijft een mijlpaal in het leven van duizenden mensen. Iedereen heeft zoveel jaren – en sommigen de rest van hun leven – die datum als een beginpunt aangeduid. Elk jaar opnieuw is het voor velen een nieuwe uitdaging: een nieuwe school, een nieuwe klas, nieuwe vriendjes en vriendinnetjes, nieuwe keuzes … Het blijft natuurlijk een datum zoals er nog iets meer dan driehonderd in elk jaar voorkomen. Toch blijkt het eentje te zijn met een bijzondere betekenis.
In de praktijk ontmoet ik dagelijks heel wat mensen voor wie data ook mijlpalen geworden zijn: die dag was de verjaardag van papa, die datum was de overlijdensdatum van mama, deze is de dag van de begrafenis … Voor hen die geconfronteerd worden met overlijden is er niet direct sprake van een nieuw begin. Elke specifieke datum herinnert hen aan hun geliefde die ze dag aan dag missen.
Een jonge kerel verloor enkele maanden geleden zijn papa. De jongen gaat nog op zijn zachts gezegd door de hel: duizenden waaromvragen, het oneindige gemis, het pijnlijke verdriet … Zelf aan het begin van zijn leven, op zoek naar zoveel nieuwigheden, nog zoveel mijlpalen die genomen moeten worden. Hoe hard klonk uit zijn mond: voor mij is er geen nieuw begin meer, alles doet mij denken aan hem, mijn voorbeeld, diegene die er niet meer is, die mij in de steek heeft gelaten …
Het is maar één van de vele voorbeelden die ik in de praktijk hoor. Mensen in rouw hebben het zo moeilijk te aanvaarden dat er nog een nieuw begin mogelijk is. Uiteraard willen ze hun geliefde niet vergeten en nee, het zal nooit meer zijn zoals het was. Toch blijven we erop hameren: rouwen is arbeid. Je gaat er best mee aan de slag. Het doet pijn en dat willen we vermijden. Begrijpelijk! Niets doen is echter geen optie, want ooit is er een nieuw begin.
Voor wie in volle rouw zit, is het moeilijk te geloven en het klinkt ook hard. Een nieuw begin houdt niet in dat het vorige er niet meer is, dat alles onbestaand gemaakt is. Een nieuw begin is een nieuwe kans, een opportuniteit met steeds wat er gebeurd is mee in het achterhoofd. Het is ergens een manier zoeken om het gemis in het eigen leven te betrekken. Het is je opnieuw verbinden met je geliefde, maar dan op een totaal andere wijze. Dat is een zoektocht en een heel individueel gebeuren. Elk rouwproces is die zoektocht ontdekken … met vallen en opstaan.
Voor wie die zoektocht niet zo evident is, zijn er mogelijkheden om op weg gezet te worden. De mogelijkheden zijn er, maar worden soms niet of te weinig benut. Het is geen schande om toe te geven dat je er eventjes niet uit raakt. Help elkaar en durf het te benoemen. Vroeg of laat moeten we er allemaal eens door. De ene mens is nu eenmaal de andere niet. Het is geen teken van zwakte, maar net eerder een uiting van sterkte om er samen willen aan werken … Je bent welkom … (DJM)